Dalsze losy Luny Valente i Matteo Balsano

Wybaczcie dwu dniową nieobecność ale po prostu nie miałam czasu przez rozpoczęcie dlatego dzisiaj ukarze się jeszcze jeden wpis w ramach przeprosin za moją nieobecność:D Miłego czytania. Następny wpis pojawi się na 1400 wyświetleniu. I dziękuję za to że czytacie tą historię :D

-Carlos co ty tu robisz? – Matteo dalej trzymał mnie za rękę nie byłam w stanie się od niego uwolnić. A nawet jeśli to musiałam przyznać się sama przed sobą że nie chciałam tego robić.

-Domyśl się przyjacielu twoi rodzice też ciągle się przeprowadzają, po prostu wróciłem na stare śmieci- posłał Matteo uśmiech- Gdzie Ambar?

-Nie wiem i jakoś mnie to nie interesuje już nie jesteśmy razem – Carlos na te słowa omal nie uderzył Matteo albo tak mi się tylko zdawało.

-Co takiego ?!

- To co słyszałeś – Matteo pociągnął mnie za rękę w stronę wyjścia.

Kompletnie nie wiedziałam co się dzieje. Patrzyłam na Matteo i nie mogłam odgadnąć co siedzi mu w głowie. Kiedy już mieliśmy wychodzić z Rollera wpadliśmy na Tamarę.

-Luna i Matteo jak dobrze że was widzę zapisaliście się już na Open?

-Jeszcze nie Tamaro – odpowiedziałam za Matteo. Jego twarz nadal nie wyglądała dobrze.  On sam nie wyglądał dobrze.

-No to się pospieszcie.

Kiedy Tamara zniknęła z naszej drogi. Znowu poczułam szarpnięcie. Matteo biegł do wyjścia. Kiedy tylko poczuł zapach świeżego powietrza odetchnął głęboko i spojrzał na mnie. Dalej nic nie mówił ale jego oczy wyrażały nieme ,,przepraszam”. Objęłam go a on mnie przytulił. Staliśmy tak parę minut. Czekałam aż Matteo się uspokoi i będzie w stanie opowiedzieć mi wszystko o tym całym Carlosie. Aby złagodzić trochę napiętą atmosferę zapytałam o jedyne co przyszło mi w  tedy do głowy.

-To co wystąpisz ze mną na Openie? – żadnej reakcji. Patrzył się tylko w przestrzeń za mną – mam cię błagać?

Odsunął się o de mnie i zobaczyłam na jego twarzy uśmiech. Zobaczyłam cień nadziei na to że wszystko już będzie w porządku.

-Zgoda ale mam warunek- spojrzałam na niego jakbym miała na czole narysowany wielki znak zapytania- zaśpiewasz ze mną Siento.

-A ta piosenka nie miała być dla wyjątkowej osoby?

-Luna – złapał mnie za ręce i spojrzał w oczy – Ta piosenka od początku była dla ciebie, ty jesteś wyjątkowa i nikt inny nie jest dla mnie bardziej wyjątkowy.

Przytuliłam go najmocniej jak mogłam. Czemu wcześniej się nie domyśliłam. Lepiej późno niż wcale.

-Zgoda!!

                                                                           ***

Kiedy Ambar podjechała do Rollera. Jazmin już czekała przed wejściem z jakąś dziewczyną.

,,To pewnie Natalii” – pomyślała. Chociaż nie chciała tego przed sobą przyznać Natalii była ładna. Długie brązowe włosy, ciemne oczy, jasna karnacja. Jakby Noc połączyła się z dniem i ją stworzyła.

Kiedy Ambar tylko wysiadła z auta Natalii od razu do niej podbiegła.

-Nie wierzę Ambar Smith czy mogę prosić o autograf? – zdziwiona Ambar spojrzała na kartkę a potem na Jazmin.

-Natalii pochodzi z Kolumbii, tam jej przyjaciele jak i ona są fanami ,,Stylu i Szyku” czyli tez twoimi i Matteo – wyjaśniła Jazmin.

-Oczywiście – Ambar podpisała kartkę. Podnosząc wzrok zobaczyła przytulających się Matteo i Lunę. Znowu oni. Wiecznie muszą jej psuć humor. Nagle wpadła na pomysł. Jeszcze nie wiedziała czy to się uda ale w jej głowie już rodził się kolejny plan pozbycia się Luny z jej życia.

-Natalii tak? – dziewczyna kiwnęła głową. Ambar objęła ją i poprowadziła do ławki- Mam dla ciebie pewne zadanie. Chciałabyś zostać dziewczyną Matteo Balsano?

Dziewczynie omal oczy nie wyszły na wierzch. Patrzyła oniemiała na swoją, można powiedzieć idolkę i nie mogła uwierzyć w to co ta powiedziała.

-Ale on chyba ma już dziewczynę.

-Ma dziewczynę a nie żonę. Dla Ambar Smith nie ma rzeczy nie do załatwienia. Odgarnęła włosy do tyłu i razem z Jazmin ruszyła w stronę Rollera. Nie odwróciła się żeby zobaczyć czy Natalii idzie za nimi. Bo była pewna że szła. Jeśli jest prawdziwą fanką zrobi dla niej wszystko a to jej bardzo pomoże.

                                                                            ***

-Pedro jeden koktajl – Ambar usiadła przy stoliku z Jazmin i Natalii chcąc dalej kontynuować przygotowania do planu. Ale niestety ktoś jej przerwał.

-Jak zwykle piękna Ambar – odwróciła się i w tedy zobaczyła..

-Carlos?!

-Tak to ja – pocałował ją w rękę nie spuszczając z niej wzroku.  Spojrzał na pozostałe dziewczyny. Które patrzyły na niego z zachwytem – możemy porozmawiać.

-Zostawcie nas – po chwili nikogo już obok nich nie było. Pedro tylko przyniósł zamówiony wcześniej koktajl.

-Co u ciebie piękna?

-Jak zwykle jestem królową ,ale bardziej interesuje mnie co ty tu robisz?

-Rodzice znowu się tu przeprowadzili. Spotkałem Matteo to prawda że nie jesteście już razem? – Ambar spuściła głowę. Z jednej strony było jej przykro. Ale z drugiej chciała zemsty za to co spotkało ją przez Matteo.

-Tak to prawda. Cieszę się że jesteś, możesz mi się przydać – złapała go za rękę a Carlos tylko się uśmiechnął.

-Zamieniam się w słuch.

-Pomożesz mi rozdzielić Matteo i jego nową dziewczynę – Carlos spojrzał na Ambar podejrzliwie. Ale cóż zawsze kochał ją nie tylko za wygląd. Przebiegłość chodziła w parze z jej całą osobą. Patrzyli na siebie tak przez chwilę. W końcu Carlos się odezwał.

-Zrobię dla ciebie wszystko, jeśli wystąpisz ze mną na Openie.

Ambar zamurowało.

                                                                            ***

Sharon jeszcze nie wyszła ze szpitala. Przed chwilą zadzwoniła po Reya. Teraz patrzyła się w okno odliczając minuty. Nagle ktoś zapukał w drzwi, potem zobaczyła Reya. Zawsze był jej pomocny. Oby i tym razem też się na coś zdał.

-Czy coś się stało pani Sharon?

-Nic konkretnego, postanowiłam jedynie co zrobić z Sol i jej rodziną.

-Słucham?

-Masz ich odesłać z powrotem do Cancum lub do jakiego kolwiek innego miejsca. Po prostu nie chce ich tu widzieć czy wyrażam się jasno? – Spojrzała na niego wzrokiem nie znoszącym sprzeciwu.

-Obawiam się że nie da się tego załatwić tak w jedne dzień, ludzie staną się podejrzliwi.

-Rób co musisz, byle jak najszybciej- znowu odwróciła się do okna.

-Zrozumiałem pani Sharon- Rey wyszedł za drzwiami jeszcze długo myślał o sprawie Sol. Wiedział że to trudny temat. Teraz musi wymyślić coś aby pani Sharon. Była z niego zadowolona. A co najważniejsze aby inni nie nabrali podejrzeń. Przeczesał włosy ręką i ruszył w  stronę winy. Przed nim stało naprawdę ciężkie a wręcz niewykonalne zadanie.

                                                                           

***

-Gdzie Luna? – Gaston czekał na kolegę na wrotkowisku.

-Odprowadziłem ją do domu a Nina? – Matteo rozglądał się za dziewczyną przyjaciela.

-Tata zabrał ją na obiad. A Carlos?

Matteo znowu spiął się jak struna. Najlepiej zapomniałby o tym człowieku. Szczerze mówiąc już tak zrobił ale ten nagle się pojawił i nie wygląda na to aby miał szybko odejść.

-Nie chcę o tym rozmawiać.

-Powiedziałeś Lunie?

-A co jej miałem powiedzieć? – Matteo krzyknął tak głośno że połowa wrotkarzy na nich spojrzała. Kiedy to zauważył zbliżył się do przyjaciela i już o wiele ciszej dodał. – Miałem jej powiedzieć że Carlos zawsze zdobywa co chce. Ze ukradł mi każdą dziewczynę. Co ? to jej miałem powiedzieć?

-Było by lepiej gdyby wiedziała co jeśli spróbuje tego znowu?

-Luna ma się o tym nie dowiedzieć jasne? – Matteo szarpnął kolegę za ramię a ten tylko pokiwał głową twierdząco.- Mam nadzieję że…

-Uwaga !!!!!!!!!!

Za nim Matteo zdążył wykonać jakikolwiek ruch leżał już na ziemi. A na nim leżała dziewczyna. Bardzo ładna dziewczyna. Pomógł jej wstać i już nie zwracając uwagi na przyjaciela. Podjechał z nią ostrożnie do barierek.

-Nic ci się nie stało?

-Nie dziękuję, i przepraszam ze na ciebie wpadłam dopiero się uczę- uśmiechnęła się do niego.

-Nic nie szkodzi nazywam się Matteo i gdybyś potrzebowała lekcji jestem do twoich usług- podał jej rękę na powitanie.

Dziewczyna zaśmiała się i podała mu rękę.

-Na pewno skorzystam. Jestem Natalii.